Vergeleken met de klimaatcricis is COVID-19 een goed te controleren epidemie.
Er zijn al goed werkende vaccins, er is veel kennis over hoe het zich verspreidt.
In een land als Portugal met een vaccinatiegraad rond de 98% zijn weinig problemen met COVID in de ziekenhuizen.
Betere geneesmiddelen en behandelmethoden zullen, denk ik, ook niet meer lang op zich laten.

Maar hoe komt het dan toch in godsnaam dat wij in Nederland in onze ziekenhuizen telkens weer een bak ellende over ons heen krijgen?
Een deel komt zeker door de jarenlange bezuinigingen in de zorg, en door de privatisering zijn er prioriteiten gesteld voortvloeiend uit perverse financieële prikkels, die met een epidemie als deze totaal verkeerd uitpakken. En die ook nog eens leidt tot een tweedeling in onze organisatie: De verzorgenden en de ondersteunende werkers tegenover managers en bestuurders, die in de eerste plaats hun ″targets″ - vaak over onze rug - willen halen om hun eigen carrière uit te bouwen. En de frustratie bij de patiënten over de tekortschietende zorg krijgen wij ook nog eens over ons heen.

En wat mij helemaal geen enkel vertrouwen in de toekomst geeft, is die enorme verdeeldheid.
″Samen krijgen we corona onder controle!″ Wat een totaal misplaatste slogan.
Mensen eisen rechten op voor zichzelf, zonder ook maar de minste rekening te willen houden wat dat voor anderen, zoals voor ons, tot gevolg heeft. Of dat nou voortkomt puur uit angst, of uit de behoefte om aandacht te krijgen en rotzooi te kunnen trappen, of is gebaseerd op samenzweringstheorieën, godsdienstwaanzin, of een ander groot eigen gelijk, wij in de ziekenhuizen - en trouwens ook ernstig zieke patiënten op wachtlijsten - draaien ervoor op. Om me heen zie ik collega′s uitvallen en vertrekken. Zou het in dit egoïstische landje helpen als mensen met hun principiële bezwaren zelf voor de medische kosten mogen opdraaien? Wat zijn die principes dan in ene waard, als de gemeenschap niet meer voor hun kosten wil opdraaien?

Ik heb me nog nooit zo overvraagd én in de steek gelaten gevoeld, alle applaus en aandacht in talkshows ten spijt. En voor de nabije toekomst zie ik ook geen enkel uitzicht op verbetering meer in deze baan. Het omzeilen van verantwoording afleggen over het jarenlange bezuinigingsbeleid door de bewindslieden, die liever naar de burger wijzen die zich niet aan hun onbegrijpelijke, tegenstrijdige en soms foutieve maatregelen houdt, dat helpt mij niet. Ondanks de vele brandbrieven vanuit de zorg naar de regering is er nog niet eens een beginnetje van een plan hoe ons werk in de toekomst kan gaan verbeteren. Daar zal wel geen tijd voor zijn, maar wel voor een achterlijke fotoshoot voor een magazine.
Hoe dat bij mij overkomt? Als een ijdele dikke middelvinger vanuit het kabinet naar alle mensen die in de zorg werken, naar alle mensen die op een operatie wachten, naar alle mensen die enorme schade ondervinden van dit halfzachte beleid.

Ik zal er niet omheen draaien, ik kijk inmiddels uit naar een andere baan, buiten de zorg. Hoe zeggen politici dat ook altijd maar weer, o ja ″Met hèèl vèèl pijn in het hart″.....Maar pathetischse ijdeltuitjes, ik ben helaas geen held, ik wil gewoon van de pijn in mijn lijf af, en stoppen met dit werk voordat ik het echt aan mijn hart krijg.

Maar goed, als er dus voor het klimaat gezamenlijk offers moeten worden gebracht, zie je nu al hoe de hazen gaan lopen. Bestuurders die niet thuis geven maar vooral met zichzelf en elkaar bezig zijn, verwende burgers die zich ″hun vrijheid om onbeperkt te mogen consumeren″ niet laten afpakken onder het mom dat het klimaatverhaal één groot complot is, grootverdieners die buiten het zicht om hun belangen veilig stellen.......
Ja ja ″Samen krijgen we het klimaat onder controle!″. ″Samen zorgen voor niet meer dan anderhalve graad temperatuurstijging.″ Ha ha ha, geloof je het zelf???